Yazar: Nesrine Malik

Çeviri: M. Hulusi Cengiz

Bize çeşitliliğin sınırlarını öğreten çeşitlilik, alelacele kurulan ırksal eşitlik planlarının kapanmasına neden oldu. Ancak hayatta kalan, gerçek değişimi başaran bir hareket oldu.

Pandemi döneminin pek çok vaadi ve sözü gibi, ona eşlik eden ırksal eşitlik hareketinin vaatleri de gerçeklik tarafından yutuldu. Ancak o dönemde tüm bunların ne kadar büyük ne kadar küresel ve ne kadar moda olduğunu hatırlamakta fayda var. Avrupa ve ABD'de heykellerin kaldırılması gibi, tarihimiz hakkında derinlemesine düşünmeyi tetikleyen ve yeniden değerlendirme için verimli yollar açan büyük, ikonik anlar vardı. Dört yıl sonra hatırlamaktan utandığımız başka anlar da vardı: sosyal medyadaki siyah kareler, Nancy Pelosi'nin kente kumaşıyla diz çökmesi, Keir Starmer ve Angela Rayner'ın da kameraya ağırbaşlı bir şekilde bakarak diz çökmesi.

Kurumlar ve şirketler söz konusu olduğunda, bu kitlesel hareket bir temsil sorununa dönüştürüldü- ya da daha doğrusu düzleştirildi-; herhangi bir köklü reformdan ziyade, daha fazla Siyah insanı hızla bünyesine katmak. Polis şiddetiyle tetiklenen ve temel talebi polislikte reform yapılması ve marjinalize edilmiş Siyah toplulukların güvenliği olan bir hareket tüm dünyaya yayıldı ve Vogue dergisinin kapağında daha fazla Siyah yüzle sonuçlandı.

Bir bakıma, ancak böyle olabilirdi. Hareketin başarısını en yüksek profilli benimsemeleriyle ölçecekseniz, bu dönemde ortaya çıkan ve işgücünde çeşitlilik, eşitlik ve kapsayıcılığı vurgulayan girişimler zaten ölü doğmuştu. Önceden var olan yapılara daha fazla renkli insan getirmek, sistemik ırksal eşitleme için çok dar bir yoldur- en iyi ihtimalle bu sistemleri daha geniş bir palette kopyalayabilir.

En kötüsü de itibar yönetimi amacıyla istismar edilmesiydi. BBC'nin yaratıcı çeşitlilikten sorumlu eski başkanı Joanna Abeyie, bir buçuk yıllık görevinin ardından geçtiğimiz temmuz ayında görevinden ayrıldı. İşini sevdiğini ama bunun yeterli olmadığını söylüyor. Abeyie, “Özerklik, etki ve karar verme asgari düzeyde olduğunda ya da hiç olmadığında bu roller savunulamaz hale gelebilir,” diye yazdı. “İyileşme belirtisi olmadığında ve bu rol, görünüşte yapılması gereken doğru şey olduğu için yaratıldığında.” Abeyie'nin bağlı olduğu çeşitlilik ve kapsayıcılık direktörlüğü görevi, bu görevi yürüten kişinin iki yıldan az bir süre bu görevde kaldıktan sonra mayıs ayı başında ayrılmasıyla sessizce sona ermiş oldu."

İşte düzeltilmiş ve akıcı hale getirilmiş metin:

"Bu durum, küresel yavaşlamanın bir parçası olarak ortaya çıkıyor. Bir işgücü veri şirketi olan Revelio Labs'a göre, çeşitlilik, eşitlik ve kapsayıcılık (DEI) pozisyonları için ayrılma oranı diğer rollerin yaklaşık iki katıdır. Giden DEI yöneticileri sadece destekleyici olmayan bir çalışma ortamı değil, aynı zamanda aktif bir düşmanlık da bildiriyorlar. Bundan önce de 2020'deki büyük atılıma rağmen, istihdam ve elde tutma konusundaki ilerleme inatçı bir şekilde yavaş, düzensiz ya da kolayca geri çekilebilir oldu.

BBC, 2018 yılında belirlediği BAME liderlik hedefinin hala gerisinde. Genel izlenim, kuruluşların bunun kolay olacağını ve uygun bütçeler ya da maaşlar, rollerin kıdemi ve nihayetinde kimin karar verip büyük kararları aldığı konusunda rahatsız edici bir şeffaflık gerektirmeyeceğini varsaydığı yönündedir.

Ancak bu kolay değil. Irksal çeşitlilik işi genişlemeyle değil, yeniden dengelemeyle ilgilidir- birincisi bir kuruluşu tamamlamakla ilgilidir; ikincisi ise kaynaklarını yeniden dağıtmakla ilgilidir. Biri kazanç, diğeri kayıp anlamına gelir. Kâr hanesine göre yaşayan ve ölen kuruluşlar için, kazanımların bile çabaya değmiyormuş gibi görünmeye başlaması şaşırtıcı değildir. Black Lives Matter'ın mirası bir teknoloji şirketinin bilançosunda hesaplanamaz.

Özellikle de o an geçtikten sonra, muazzam bir şekilde. Tepkiler, kente bezi kuru temizlemeciden geri gelmeden önce başladı. Black Lives Matter hemen kültür savaşı alanına girdi, sağ partiler ve sağ basın tarafından küçümsenecek “uyanmış” ve radikal davalar paketine dahil edildi. Bu sadece düşmanca bir iklim değil. Tepkiler beraberinde güçlü ve tüyler ürpertici yasaları da getirdi.

Birleşik Krallık'ta Black Lives Matter, sınıflarda siyasi tarafsızlığa ilişkin hükümet kılavuzunda “öğrencilere tanıtılmaması gereken” “partizan” siyasi görüşler içerdiği şeklinde tanımlandı. ABD'de, yakın zamanda Yüksek Mahkeme'nin olumlu ayrımcılık karşıtı kararından cesaret alan sağcı gruplar ve bireyler tarafından açılan bir dizi tartışmalı DEI karşıtı dava, küçük işletmeleri ve köklü büyük işletmeleri hedef almış ve bazılarını çeşitlilik ve kapsayıcılık politikalarını önceden sulandırmaya sevk etmiştir.

Siyah olmayanlara yönelik ayrımcı politikaları nedeniyle dava edilen kuruluşlardan biri de Minneapolis'teki North Central Üniversitesi.

Aşırı sağcı bir savunma grubu olan Legal Insurrection Foundation, üniversiteyi Siyah ya da Afro-Amerikan öğrencilere burs ayırarak Medeni Haklar Yasasını ihlal etmekle suçladı. Söz konusu burs, 2020 ruhuna yönelik saldırının güzel bir özeti olarak, George Floyd anma bursudur.

Bu arada, siyasi yelpazede çeşitlilik ve siyasetin iki farklı şey olduğuna dair giderek artan bir gösteri var. Rishi Sunak'ın başbakan olarak atanması, sadece grevlere, protestolara ve hatta insan hakları yasalarına karşı aynı baskı politikalarıyla değil, aynı zamanda Siyah ve kahverengi insanların iktidar pozisyonlarına terfilerini bizi azarlamak için kullanmanın acı bir bonusuyla geldi. Buradayız, değil mi? Sunak, ırkçılıktan yakınmayı bırakmanız gerektiğinin canlı kanıtı diyor.

Renkli insanların en yüksek makamlara ulaşması için kalan, buğulu gözlerle bakılan özlem, kahverengi bir multimilyonerin durmadan “gemileri durdurmak” için burada olduğunu söylemesiyle kesinlikle yok oldu. Şahsen, Kemi Badenoch'un yükselişinin kutlanması gereken bir şey olduğu fikrinden daha az şey gözlerimdeki teraziyi kaldırmaya yardımcı oldu."

"Bazı eleştirmenler, Top Boy'un Baftas'ından rahatsız oluyor çünkü İngiltere hakkında konuşmak istemedikleri için. Ancak bu, şimdiye kadar bize sunulan tüm modellerin boş olduğu anlamına gelmez. Irksal azınlıkların kötü ya da çıkarcı politika yapma hakları vardır ve motivasyonları ne olursa olsun çeşitlilik girişimleri yoluyla daha fazla para kazanma ve seçtikleri kariyerde daha fazla fırsata sahip olma hakları vardır. Sadece film yapmak, Stem'de çalışmak ya da -adil olmak gerekirse- Vogue'un kapağında yer almak istediklerinde, daha iyi polislik ya da anne sağlığı davasını dürtmedeki rollerini ayarlamak onların sorumluluğu değildir.

Ve tüm bunlar anlamlı, geniş anlamda yeniden dağıtıcı ve hatta uzun vadede daha geniş siyasi ve ekonomik hedeflere yaklaşma açısından potansiyel olarak verimli olan ilerlemelerdir. Ancak görünen o ki, bu pencere bile kaba "meritokrasi" lehine kapanıyor- bu da giderek artan bir şekilde, halihazırda bir avantaja sahip olmayan herkese kapıyı kapatmak anlamına geliyor.

İşte bu nedenle eşitlik tanımını, Siyah birey için liberal başarı kriterlerini karşılamanın ötesinde genişleten başka bir şey olmalı. Kurumsal dünyadan uzakta, bu şey gerçekleşiyor. BLM UK üç yıldır polis ve psikiyatri gözetimindeki ölümlerden etkilenen kişilere ve düşmanca çevreyle mücadele eden gruplara fon dağıtıyor. Bu, 2020'de gördüğümüz çeşitliliğin bir çözüm olarak kitlesel bir şekilde benimsenmesinden çok daha küçük bir ölçekte olsa da ırksal adaletin, ancak en güvensiz kesimlerin başını ağrıtan ve onların sağlığına, güvenliğine, onuruna ve hatta sosyal ve ekonomik hayata temel katılımına zarar veren politikalarla odaklanmış bir şekilde mücadele edilerek ulaşılabilecek bir hedef olduğu konusunda kararlı bir anlayış var.

Black Lives Matter (Siyahların Hayatı Önemlidir) bir ana akım olarak ölmüş olabilir; ancak daha mütevazı, hedefe yönelik ve sürdürülebilir bir şekilde hala çok canlı olduğunu umabiliriz. Ve belki de olması gereken de budur."

Kaynak: theguardian.com

Nesrine Malik: Irkçılık, kimlik, politika ve uluslararası ilişkiler konularındaki geniş kapsamlı yorumlarıyla tanınan, Sudan kökenli İngiliz yazar ve gazetecidir.

*İçerik orijinal haline bağlı kalınarak çevrilmiştir. Makalede temsil edilen görüşlerin sorumluluğu yazara aittir, söz konusu yazı ve görüşler Hamaset'in editoryal politikasını yansıtmayabilir.