Yazar: Josef Joffe 

Çeviri: M. Hulusi Cengiz

Orta Doğu'da kargaşa patlak verdiğinde, Biden Yönetimi sanki küçük bir şerit kanamayı durdurabilirmiş gibi refleks olarak ateşkes yara bandına uzanıyor.

ABD aylardır Hamas'la yapılan bahtsız bir anlaşmaya yatırım yapıyor. Ancak Dışişleri Bakanı Antony Blinken, Hayvan Çiftliği'nde her başarısızlıktan sonra söz veren ata benziyor: “Daha çok çalışacağım.” Bir ABD'li yetkili Wall Street Journal'a şunları söyledi: “Anlaşma yakın değil. Anlaşmanın yapılabileceğinden emin değilim.”

İsrail, 7 Ekim'de Hamas'ın Aksa Tufanı saldırısının hemen ardından ülkenin kuzeyine füze yağdırmaya başlayan Hizbullah'a karşı cephe aldığı için, önümüzdeki haftalarda da bir anlaşma olmayacağı kesin. Yine de eski refleksler ölmüyor. “MGK sözcüsü John Kirby, İsraillilere ‘gerilimi tırmandırmanın onların yararına olduğuna inanmıyoruz’ dedi.

Bu feryat, Washington'dan BM Genel Kurulu'na kadar uzanıyor. Oysa gerçek sorun ne Hamas ne de Hizbullah'tır. Ne de dünyanın en önemli deniz yollarından biri olan Kızıldeniz'i kapatmak isteyen güneydeki Husiler.

Asıl sorun Tahran

“Üç H,” özerk aktörler değil, Amerika'nın Büyük Orta Doğu'daki en güçlü düşmanı olan İran'ın temsilcileridir. İran, hepsine para ödedi, eğitti ve silahlandırdı. Bırakın İslam Cumhuriyeti'nin yüceliği için savaşsınlar ve ölsünler. Oyun kitabı kolay okunur. Washington'un tek güvenilir müttefiki olan İsrail'i vurun ve doğrudan karşısına almaya cesaret edemediği Amerikan devini yaralayın. Yani, onu Ortadoğu satranç tahtasından atmak için moralini bozun.

Biden Yönetimi, uzlaşma ile mütevazı güç gösterileri arasında gidip geliyor. Şimdi İsrail meseleyi kendi ellerine aldı. Açılış hamlesi “Tanrı'nın Partisine Çağrı” oldu. Patlayan çağrı cihazları ve telsizler, yaklaşık 3,000 Hizbullah ajanını yaraladı. Ardından İsrail (IDF), Hizbullah'ın üst düzey yöneticilerine ölümcül bir saldırı düzenleyerek ve cephaneliklerini acımasızca bombalayarak saldırıyı ikiye katladı.

Bu saldırılar, caydırıcılığı yeniden tesis etmek ve Kuzey İsrail'i iç bölgelere kaçan on binlerce kişi için güvenli hale getirmek için yapılan saldırının bir parçasıdır. Celile'deki Kiryat Shmona, hayalet bir kasaba. Caydırıcılığa ek olarak, IDF iki tümeni Lübnan sınırına taşıdı.

Ortadoğu'nun alamet-i farikası olan sinizm haklıdır. Washington, Amerika'nın kirli işlerini yapan İsrail'e gizliden gizliden minnettar olabilir. IDF, Hamas ve Hizbullah'ı zayıflatarak, ABD'yi zayıflatmak isteyen İran'ı zayıflatıyor. 1930 yapımı Oscar ödüllü bir filmin adından ödünç alırsak, ABD Yönetimi yeniden hangi görüşmeleri başlatsa başlatsın, “Ortadoğu Cephesinde Her Şey Sessiz Olmayacak.”

Antony Blinken, gözlerini Hamas'la bitmek bilmeyen görüşmelerden kaldırıp tablonun tamamına bakabilirdi. Bu tablo, Orta Doğu'nun en kötü halini gösteriyor. ABD'nin öncülük ettiği Kudüs, Kahire ve Amman arasındaki barış anlaşmalarından ışık yılı kadar uzakta... Bu örneklerde olduğu gibi, ateşkesler, savaşanlar artık savaşmaya istekli ya da muktedir olmadığında işe yarar. Almanya ile 1919'da imzalanan Versailles anlaşması ve 1953'te imzalanan Kore ateşkesi, bugün hala geçerlidir.

Ancak Gazze ve Lübnan, hiçbir tarafın bu noktaya ulaşmadığını gösteriyor. Hamas'ın gücü kırıldı ama devam eden füze ateşinin de gösterdiği gibi yenilmedi. Hizbullah'ın elinde hala çok sayıda kısa ve uzun menzilli füze var. Ve IDF, İngiltere ya da Fransa'dan daha fazla asker toplayabilir. Dolayısıyla kimseyi yok saymayın. Hiçbiri savaşma isteğini ve araçlarını kaybetmedi.

Bu da dayanılmaz bir soruyu gündeme getiriyor: Washington, neden İsrail ve Hamas'a -ve belki de Hizbullah'a- dürüst bir aracı rolü oynasın ki? Bidenistalar için bu oyunda bir duraklamadan, ocak ayından önce son bir hurrah'dan başka bir şey yok. Acı gerçek: Gazze'deki “İslami Direniş” ile ateşkes işe yaramadıysa, her ikisi de İran'ın öncülüğünü yaparken Hizbullah'la neden işe yarasın?

Bu lanetli bölgede İncil öncesi dönemlerden beri “savaş biziz” anlayışı hüküm sürmektedir. Gazze'deki yan gösteriyle başlayalım. Halen masada olan altı haftalık ateşkesin şaşırtıcı maliyetini ölçmek için Westpoint mezunu olmaya gerek yok. Bunlar bir süre daha devam edecek ve bunun bedeli, Hamas'ın yeniden silahlanması ve dirilmesi olacak. Ve geleceğe dönelim- 7 Ekim'de 1.200 kişinin ölümünden sonra Politbüro üyesi Gazi Hamad'a: “Bunu tekrar ve tekrar yapacağız!”

Büyük güçler, Vietnam ve Afganistan gibi 50.000 kişinin öldüğü çok daha büyük kayıpları silmeyi göze alabilirler. Ancak Gazze ya da Lübnan'da uzun ya da kısa süreli herhangi bir savaş duraklaması, Washington'un en can sıkıcı sorunu olan İran'ı çözmeyecektir. Levant ve Körfez arasındaki büyük sahnede Hamas ve Hizbullah sadece yardımcı rol oynuyor. İran senaryoyu yazıyor ve aksiyonu yönetiyor.

Bu hikâye, 45 yıl önce ABD stratejisinin temel direklerinden biri olan Şah'ın düşüşüne kadar uzanıyor

Jimmy Carter, geleceği görebilseydi onu düşürmezdi. Humeynistlerin yönetimi ele geçirmesinin ardından, ABD elçiliğinin 440 gün süren işgaliyle ödüllendirildi. Rehineler, 50 ton altın fidye ile serbest bırakıldı. O zamandan beri her şey yokuş aşağı gidiyor.

Amerika'nın Humeynici İran'la yaşadığı acı deneyim göz önüne alındığında, neden havuç ve kırılgan sopalarla denemeye devam edelim? Tanrı'dan aldığı görevle devrimci bir güç. Sadece aksiyondan daha büyük bir pay isteyen geleneksel oyuncuların aksine, devrimci oyuncular daha büyük bir rolle ya da tabelada daha büyük harflerle yatıştırılamaz. Hele ki kumpanya her şeyi isteyen bir yönetmen, tiyatro ve yazar kasayla karşı karşıyaysa.

İran örneğinde, gasp üç bölümden oluşuyor. Birincisi, yıkmak, gerçek inanca ihanet edenlerden ve Amerika'nın arkasına sinen tüm o güç sahiplerinden kurtulmak. İkincisi, bu Golyat'la yüz yüze gelmeyin; sadece çırpınmaya başlayabilir. Üçüncüsü, vekillerinizi ileri sürün. Bırakın “Küçük Şeytan” İsrail'i vursunlar, Büyük Şeytan'ı zayıflatsınlar ve nihayetinde ortadan kaldırsınlar.

İsrail, tercih edilen hedeftir çünkü ABD'nin ağırlığı olan başka bir müttefiki yoktur. Türkiye yıkıcı bir güç, öngörülemez ve kindar. Kahire, Riyad, Amman ve “Körfezliler” ABD malı güvenliğin net tüketicileridir. Irak'ı yarı bir tımarhaneye çeviren ve ellerini Suriye ve Lübnan'a uzatan İran'dan korkuyorlar. Yine de Amerika'nın müşterileri, endişeleri doğrultusunda hareket etmeyecektir.

Mollaokrasiyi kontrol altına alamayacak kadar güçsüzler. Hiçbiri Washington'a tam olarak bağlı kalmayacak; hayat sigortalarını yapan Bay Büyük'ün arkasına çömelerek denge ve manevra yapacaklar. Üstelik Suudi Arabistan, Amerika'nın en büyük küresel rakipleri olan Rusya ve Çin'le köşe kapmaca oynuyor.

Yahudi devletinin üstesinden gelmek için İran'ı yalnız bırakmamalıyız. Evet, onları düşman olarak tanımlayın ama aynı zamanda onların silahlar ve stratejilerle de güçlendirdikleri “Küçük Şeytanları” düşman olarak tanımlayın. Bu üç H: Hizbullah, Hamas ve Husiler… Her birinin asıl düşmanı şu anki ABD yönetimidir. Bu durumda Washington ne zaman geri adım atacak? Ne zaman yeraltına inecek? Gazze, Lübnan ve Suriye'deki hareketi durdurmak için ne zaman harekete geçecek?

Yani, Hamas'ın eline düşmanlık ve uzun süreli bir savaş bıraktığımızda, bu sadece Hizbullah'a ve İran'a karşı bir kaybetme oyunudur. Gazze, Trump döneminde Trumpçılar, Barış Planı ile cennet ve cehennem arasındaki o karmaşık, keskin sınırda oynamak için tekrar bir araya gelinceye kadar savaşın patlak vermesi için bir alan. Ancak bu sonda, bir yan oyunu ve bu yan oyunun devrimci bir şekilde sahaya inmesini de getiriyor.

Açıkçası, Washington'un ilk defa bir devrimci gücün yönetiminde olduğu unutulmamalıdır. Son derece radikal ve devrimci bir şekilde savunulacak bir yaklaşım. Dolayısıyla bütün bunlar; tam bir seferberlik ve devrim için tüm bunları düşünmekten, düşmanı yıkmanın ne kadar imkânsız olduğu gerçeğiyle karşı karşıya kalmaktır.

Kaynak: Real Clear World

*İçerik orijinal haline bağlı kalınarak çevrilmiştir. Makalede temsil edilen görüşlerin sorumluluğu yazara aittir, söz konusu yazı ve görüşler Hamaset'in editoryal politikasını yansıtmayabilir.