Yazar: Gabriel Elefteriu

Çeviri: M. Hulusi Cengiz

Bu hikâye sayesinde tüm Batı, şimdiye kadar kimsenin bulamadığı sihirli çözüm için nefesini tutmuş durumda. Elbette böyle bir şeyin olması mümkün değil. Bu büyüklükte ve vahşilikteki bir savaşı sona erdirmek, medya kampanyalarından çok daha fazlasını gerektirir: "anlatılar" cephedeki askeri birliklere dönüşme eğiliminde değildir.

 Konuşmalar ne kadar iyi olursa olsun ya da Biden’ın memleketi Scranton, PA’da top mermilerini imzalamanın sembolizmi ne kadar zekice olursa olsun, zor seçimlerin trajedisinden ve bu çatışmanın tüm gerçekleriyle yüzleşme gerekliliğinden kaçış yoktur.

Bu, tüm bu unsurların önemli olmadığı anlamına gelmiyor; aksine çok önemli. Ukrayna Cumhurbaşkanı’nın görevi, küresel kamuoyunu ülkesinin lehine şekillendirmek ve halkının moralini yükseltmektir. Bilgi savaşı ve stratejik iletişim, 21. yüzyılda büyük bir öneme sahip. Bu soyut savaş alanında “kazanmak”, Zelenskiy’nin Ukrayna için daha fazla uluslararası destek —askeri, mali ve diplomatik— elde etme çabalarına doğrudan katkıda bulunur.

Ancak tüm bu duygusallık ve medya yönlendirmeleri arasında, Ukrayna’nın 2023 “karşı saldırısı”, Prigozhin’in Moskova’ya yürüyüşü ve hatta Ukraynalı komutanlar için giderek daha büyük bir hata gibi görünen son Kursk operasyonu gibi olaylarda, inanmamız gereken şeylere inanmak çok kolay hale geliyor. Ukrayna’yı alkışlarken ve mesajlarını güçlendirirken, başarısını arzularken orantı ve perspektif duygusu bazen kaybolabiliyor. Ancak, bu daha geniş küresel perspektif olmadan, kabul edilebilir bir barış şansı çok azdır.

Zelenskiy'nin yeni zafer planı, analitik çerçeveyi değiştirmek yerine, bu savaşın tüm küresel bağlamını kabul etmiyor gibi görünüyor. Aslında bu plan, temelde Ukrayna Devlet Başkanı’nın çatışmanın başlarında hazırladığı 10 maddelik maksimalist “barış formülüne” dayanan eski planın yeni bir versiyonu gibi.

 Bu plan, Moskova için hiçbir başlangıç noktası sunmayan bir yaklaşıma sahip. Zelenskiy'nin son planındaki dört ana nokta, NATO tarzı güvenlik garantileri, daha fazla para ve askeri yardım ile Batı tarafından sağlanan silahları serbestçe kullanma özgürlüğü üzerine odaklanıyor gibi görünüyor. Zelenskiy'ye göre, bu yaklaşım Rusya’ya "kaybedeceğini hissettirecek" ve böylece Ukrayna’nın Putin’i Kiev için daha iyi şartlarda müzakere masasına oturmaya zorlamasını sağlayacak.

Sorun bu planın teorik olarak ulaşılamaz olması değil, yeterince ileri gitmemesi.

Plan eksik ve sadece Rusya ile anlaşmaya odaklanmış durumda. Zelenskiy ve Batılı liderler, Ukrayna'nın üç askeri başarı elde etmesi halinde savaşın savaş alanında kazanılabileceğini varsayıyor: (a) Kritik altyapısını, özellikle enerji, savunma üretimi ve lojistiği Rusya’nın uzun menzilli saldırılarından korumak; (b) Rusya’nın altyapısını aynı şekilde felç etmek ve (c) en zor görev olan Rus askeri gücünü sahada durdurmak ve ardından yenmek.

Teorik olarak, kâğıt üzerinde, Batı’nın daha fazla, hızlı ve sürekli yardımı, Ukrayna’nın savaşın bu üç boyutunda da üstünlük kazanmasını sağlayabilir. Ancak bu zorluk her zaman tam olarak anlaşılmıyor. Ukrayna'nın enerji şebekesi hali hazırda büyük hasar görmüş durumda ve Rus saldırıları hem isabetlilik hem de şiddet açısından giderek artıyor. Daha fazla hava savunma sistemi hayati öneme sahip, ancak Batı tarafından sağlanan ilave sistemleri elde etmek kolay değil.

Ukrayna'nın Rus petrol rafinerilerine ve mühimmat depolarına yönelik stratejik saldırıları Kiev’in taktiklerini ve ekipmanlarını mükemmelleştirdikçe daha etkili hale geliyor. Ancak Ruslar, yavaş da olsa hatalarından ders çıkarıyor ve savunmalarını geliştireceklerdir.

Bu arada Kiev, Batı menşeli seyir füzelerini kullanma izni alabilir, ancak bu zor bir siyasi karar olur ve tedarik sınırlı, menzil ise yetersiz kalacaktır. Sonunda, düşman İkinci Dünya Savaşı’nda olduğu gibi kritik altyapıları Rusya'nın derinliklerine taşıyabilir. Bu büyük bir yıkım olur ve gerçekleştirilmesi zor, ancak imkânsız değildir.

Rus kara kuvvetlerine karşı belirleyici bir avantaj elde etmek, Batı’nın savaşla ilgili raporlarında bazen gösterildiği kadar kolay değil. Zelenskiy’nin kendi itirafına göre, Batı'nın mevcut yardım seviyesi, cephede ihtiyaç duyulan 14 tugaydan sadece 4'ünü donatmaya yetiyor.

Bu arada, Rusya, Ukrayna’nın kritik Donbas savunmasını birçok cephede yararak, savaşın başlangıcından bu yana en yüksek hızda ilerliyor. Bu, Ukrayna'nın güçlü mevzilerinden bazılarını, örneğin Vuhledar'ı yerle bir eden tam kapsamlı bir saldırıdır. Bu noktada Ukrayna komutanlığının cepheyi nasıl ve ne zaman yeniden istikrara kavuşturacağı belirsizliğini koruyor.

Bu koşullarda, Rusya’nın kendi savaş çabası mevcut seviyelerde durgun kalsa bile, yani askeri-ekonomik seferberliği Ukrayna’dan gelen baskıya yanıt olarak artmasa dahi, Kiev’in lehine gidişatı değiştirmek için gereken kaynaklar ve Batı’nın siyasi iradesi büyük bir ölçek gerektirir. Rusya’nın bu savaşı sadece sürdürmesinin değil, askeri kapasitesini genişletmesinin başlıca nedeni Çin'in yardımıdır.

Bu savaşın en yanlış anlaşılan ve hayati derecede önemli, ancak az tartışılan yönü Çin’in rolüdür. Kendimizi ilginç bir durumda buluyoruz: Bir yandan Pekin’in Rus ekonomisini ve Putin’in askeri aygıtını desteklemedeki rolü iyi biliniyor; diğer yandan ise Batı'daki tartışmalarda yalnızca ikincil bir konu olarak yer alıyor.

Savaş başladığında ve Batı yaptırımları devreye girdiğinde, Rusya ekonomisini —enerji ihracatından mamul mal ithalatına kadar— Çin’e yönlendirdi ve şimdi ona derinden bağımlı hale geldi. Rusya'nın gelişmiş silahları için ihtiyaç duyduğu mikroelektronik ve makine aletlerinin büyük kısmı Çin'den geliyor; bu liste uzayıp gidiyor. Kısacası, Pekin’in yardımı olmadan Moskova yasadışı savaşını sürdüremez.

Rusya ayrıca İran ve Kuzey Kore'den mühimmat, insansız hava araçları ve füzeler gibi önemli askeri destek alıyor. Daha geniş anlamda ise Küresel Güney'den önemli ölçüde kamuoyu sempatisi ve hatta diplomatik destek kazanıyor.

Bu destek, büyük ölçüde Pekin'den gelen sinyallerin etkisiyle mümkün oluyor. Küresel Güney’de çoğu yol Xi Jinping’in liderliğine çıkıyor, çünkü Çin, ABD liderliğindeki dünya düzenine karşı ortaya çıkan alternatifin merkezinde yer alıyor.

Sonuç olarak, Ukrayna savaşı yalnızca Kiev ve Moskova arasındaki bir çatışma değil. Ukrayna, nasıl Batı’nın desteğine ihtiyaç duyuyorsa, Rusya da Çin liderliğindeki Avrasya ekseninin ve daha geniş anlamda Küresel Güney’in yardımına ihtiyaç duyuyor. Bu savaş hem Ukrayna’nın hem de Rusya’nın kaderlerinin, farklı şekillerde ve derecelerde, büyük ve güçlü destekçilerine bağlı olduğu bir vekalet savaşıdır.

Batı, Zelenskiy'e yardımını artırabilir; ancak o zaman Çin ve diğer revizyonist güçler de Putin'e yardımını artıracaktır. Bunun şimdiden gerçekleştiğini görüyoruz. Her iki taraf da müttefiklerinin başarısız olmasını göze alamaz, çünkü bunun jeopolitik sonuçları, savaşın devam etmesinden daha maliyetli olacaktır.

Bu gerçeklik doğru anlaşılmadıkça ve uluslararası çabalar bu çatışmaya bir çözüm bulma yönünde harekete geçmedikçe, uygulanabilirlikten uzak zafer planları etrafında dönmeye devam edeceğiz. Savaşı bitirmenin ve uzun vadeli istikrarlı bir barış sağlamanın yolu, Rusya'nın ötesine bakmak ve destek sistemine müdahale etmekten geçiyor. Başka bir deyişle, Ukrayna savaşının anahtarı Pekin'de.

Kaynak: Brussels Signal

*İçerik orijinal haline bağlı kalınarak çevrilmiştir. Makalede temsil edilen görüşlerin sorumluluğu yazara aittir, söz konusu yazı ve görüşler Hamaset'in editoryal politikasını yansıtmayabilir.